Ocalenie zagubionego

Może ocalił mnie cud, boska interwencja, nie na darmo dając kolejną szansę ludzkiego istnienia
Lecz ja, zwyczajny, pogrążony w tęsknocie człowiek, przegapiłem istotny moment mego odrodzenia
Tak bardzo próbowałem podnieść się z bolesnego upadku, a gdy chwiejnie się uniosłem, znów wpadłem w rozkołysany wir strachu
To rozdarło ostatnią pozytywną myśl, składając całe moje życie do dziwnego kontrastu
Jeśli zbyt mocno pragnę, wszystko ulatuje z rąk, roztrzaskując z hukiem przeraźliwej trwogi
Jeżeli nie staram się wcale, zaskakuje mnie siła pewności z jaką ponownie wstaję na pokaleczone nogi
Obserwując subtelnie przemijające życie innych, pytam wciąż siebie, czy tej agonii nadal potrafię dostrzec dobroć lub piękno?
Czy pośród echa odległego śmiechu, mogę jeszcze pofrunąć niczym wyrwany z kokonu motyl, odbijając się od ziemi lekko?

autor

Andie122

Dodano: 2012-10-25 15:21:20

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie