Ocean pusty

Wpłynąłem na ocean, pusty był, bez wody,
wiosła uderzały o powietrza ściany.
Wiatry niosły sobą śmierci ciche chłody,
świat swój zostawiając nadzieją targany.

Łódź sunęła cicho, szmeru fal nie było,
ani kropli drżących na drewnie zniszczonym.
Sam byłem wśród ciszy, ale tu coś żyło,
przedziwnym nastrojem, jakże mi znajomym.

Smak soli na ustach, oczy słońcem ścięte,
ramiona zmęczone od próżnej boleści.
Wrażenie nicości w fantazję zaklęte,
wszystko co też może marzenie pomieścić.

Ani metr do przodu, zmierzyć ciężko będzie,
bo czymże wyznaczyć podróż w takiej ciszy.
Kto się na tą śmiałość rozumem zdobędzie,
kogo głos świadomość przedziwną usłyszy.

Wpłynąłem na ocean, pusty był, bez miary,
wiosła uderzały o powietrza ściany.
Potęga to była, niosąc sobą czary,
a świat zostawiając nadzieją targany.

autor

Grand

Napisany: 2008-09-20 Dodano: 2009-03-01 09:57:59

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie