...odchodząc...

....widziałam blask słońca....

...znów to samo...
..ta sama przeszywajaca samotnośc.....smutek.....
mówią że przyjaciele zawsze sa z tobą...samotność... smutek.... strach...są moimi przyjaciółmi...
zawsze są tam gdzie moja dusza.....nie nawidzę moich przyjaciół....
one ranią duszę.....to boli..
cierpienie płynie z łzami.....
płynie wyrzynając w skórze rany....które nigdy sie nie zagoją...
zimno...chłód wieje z przestrzeni...
zamknę powieki
widzę ciemność...nie mam tam nic...
jest pusto cicho...tak spokojnie....
otworzę
razi..razi przyjaciółmi...siedzę w...bezruchu...
moja dusza jest ciężka jak ołów...
słysze każdy ruch mięśni...każdy zgrzyt kości...
zamknę oczy i juz nie chce nic więcej....tylko przyjdź...
przyjdź i usiądź obok mnie...przykryj kocem...i zrób najpiekniejszy grób..zasadź frezje...
są piękne...niech każdy widząc go mówi..
jaka musiała być szczęśliwa...

...tak młodo odeszła.........

....zgasł..tak nagle....

autor

magia

Napisany: 2004-12-01 Dodano: 2004-12-04 00:02:54

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie