Oddanie

Pobiegnę do Ciebie po sznurze pereł,
po złotym łańcuszku, po kolczykach,
położe się w twych włosach,
odpocznę tam, odetchnę,
zamyśle się, by móc potem powstać.

Powiem ci słowo, lekko szepnę,
a kiedy się odwrócisz zaślepnę,
zamilknę jak głaz, utonę,
jak pies zdechnę, wypędze swe wnętrze,
wygonie myśli, zapomnę o Tobie
i mej nienawiści.

Pobiegnę do Ciebie,
choć ty już nie wołasz,
po śladzie ust czerwonych,
po łzie, po zmarszce,
po chwili niespełnionej
i tej wielkiej porażce.

Tylko po to by móc potem powstać
z bladym czołem,
się zachwiać,
zaśmiać znużony mozołem,
i ostatni raz dotknąć Twych ust
zmrożonych gniewem lat,
ale Ty nie chcesz,
Ty nie chcesz, choć minął czas...

Kochać do szaleństwa, mimo barier, czasu, zaklęć i braku bezpieczeństwa... Czy to dziś ktoś jeszcze potrfi? A może to relikt minionej epoki, który nic już nie znaczy?

autor

LenaLaut

Dodano: 2007-01-27 00:12:56

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie