Na stole

dedykuje ten wiersz skale, która mnie chroni przed wiatrem każdego dnia, bez cienia wątpliwości porzuca dla mnie wszytsko, nawet swój cień

Nie pytam kiedy,
przychodzisz z nienacka,
często nie pukasz,
poprostu drzwi otwieraz
i już mych dłoni szukasz.

Jak ślepiec potykasz się o me piersi,
nabrzmiałe namiętnością
ociekające gęstą tęczą Twego westchnienia,
jak kot na piecu wzniecasz w nich mruk
ognistego cierpienia.

Wędrujesz wzrokiem
aż do mych kolan,
całujesz czerwień ust wzburzonych,
jak morza fale rozlewasz ogień,
podsycasz go dotykiem zroszonej dłoni.

Szeptem poruszasz me zmysły,
każesz konać w objęciu śliskim,
każesz błagać o wybawienie,
bezlitośnie wymuszasz
oczekiwanie na ziszczenie.

Skąd w Tobie ta siła, ta cierpliwość,
kiedy ja już nieprzytomna drżę,
Ty chcesz dalej rozwijać dotyku deszcz.

Kiedyś mnie spalisz, wysączy się wszystko
i martwa zniknę w otchłani krzyków
na rajskim stole czując Ciebie blisko,
rozleje się strumień po wnętrza szpiku.

autor

LenaLaut

Dodano: 2007-01-28 00:08:24

Ten wiersz przeczytano 776 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie