Oddycham

no i chochlik zeżarł :) raz jeszcze :

zamknięta w ścianach cisza
nawleka ciężką woń powietrza
zaszywając usta lękiem
duszącym oddech życia

spoglądam w zegar nocy
szukając we śnie ukojenia
lecz nawet on zamienia się w marzenia
kapiące łzami w serce

spoglądam w promyk światła
samotny kształt bez cienia
dotykając dłonią dłoni
tak bardzo tęsknej przytulenia

- a ty,
nawet nie wiesz ,że istnieje…

nie wiem na ile można dotknąć czyjegoś smutku - nie
musi być doskonały - musi być prawdziwy tak aby słowa
zamieniły się w oddycha-ne powietrze...
proszę nie porównywać smutek każdy jest sobie równy...

napiszę Ci wierszem :

spoglądam w zegar nocy
szukając we śnie ukojenia
lecz nawet on zamienia się w marzenia
kapiące łzami w serce

spoglądam w promyk światła
samotny kształt bez cienia
dotykając dłonią dłoni
tak bardzo tęsknej przytulenia

- a ty,
nawet nie wiesz ,że istnieje…

pozdrawiam,nadzieja to dobra matka, która kocha swoje
dzieci

Zdecydowanie Krzemanka ma racje, a nawet wiecej bym
powiedziała.

Czytelna trudna chwila, ze znamionami depresji. Jeśli
chodzi o forme, to w moim odczuciu wiersz jest
przegadany i zawiera zbyt wiele powtórzeń i
dopowiedzeń. Gdyby był mój, wyciełabym niektóre
fragmenty> Tak to widzę:

Oddycham

Duszę się zepsutym powietrzem.
Nie mogę się uspokoić.
Pragnę mieć nadzieję, że to sen.

Próbuję złapać oddech, tonąc we łzach.
Chciałabym mieć kogoś, kto będzie przy mnie,
przytuli i nie opuści,
przy kim będę mogła oddychać z łatwością.

Wiadomo, że to sugestia czytelniczki, a nie eksperta.
Miłego dnia.

Dobrze byłoby wskazać przyczynę zatrutego powietrze/
dla czytelnika/. Bo rozumiem,że to peel ma wyciągnąć z
tej sytuacji.
Pozdrawiam

Skoro się jeszcze nie pojawił to może zaraz będzie.

samotność jest po prostu gorzka.