Oddycham ziemi zapachem

Uwielbiam poranki we mgły obleczone
zawieszone w górze, osiadłe na trawach,
lada chwila spadną na łąki zielone
nawilżając glebę w kwiecistych murawach

i sieci pajęcze misternie utkane
wplecione w gałązki pachnącej rośliny,
drżące krople rosy, błyszczące jak diament
w bielutkim welonie uroczej dziewczyny.

Oddycham z radością tej ziemi zapachem,
co ją miłość Pana ludziom w ręce dała,
której płody często przyszło jeść ze strachem,
gdy chleb spożywałam ręka trochę drżała.

W dzieciństwie inaczej chlebek mi smakował,
a był bardziej gruby, może bardziej czarny,
ten matczyny wypiek każdy pałaszował,
z miłością czekany, gdy przeszedł przez żarna.

Dziś pozdrawiam ciebie kraju mój kochany,
tak mi tęskno za tym co tam pozostało.
W moim starym sercu jesteś zachowany,
ono aż do końca będzie cię kochało.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2017-07-22 Dodano: 2017-07-24 05:13:36

Ten wiersz przeczytano 1492 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie