I odejść i być

Są tu gdzie zawsze były, można je zobaczyć,
usłyszeć, wziąć za rękę, kochać i przytulić.
Jednak są nieobecne - duch wybrał tułaczkę.
Zabłądziły na świecie w sieci krętych ulic.
Wróciły tylko ciałem, a umysł się skulił.

Jak im się teraz żyje w nowym otoczeniu,
jakie im Bóg zadanie w zapomnieniu zlecił.
Czy tam się mogą wesprzeć na bliskim ramieniu,
kiedy tu nie poznają nawet własnych dzieci
i z nieporadnej mowy sensu się nie skleci.

Trudno się z tym pogodzić, znieczulić jak boli.
Dwie najbliższe kobiety, najbardziej kochane.
Obydwie się wcieliły w mojej matki rolę.
Jedna w sieroctwie strzegła opieką siostrzaną,
druga stała się matką z racji zmiany stanu.

Czasem wracają sobą na szczęśliwą chwilę.
Nie wiedzą że odeszły - wtedy chce się krzyczeć -
zostań z nami na zawsze! Ulecą motylem,
zabierając ze sobą swoją tajemnicę.
Pozostaje się cieszyć, że mamy ich życie.

Boże - gdy i mnie wyślesz do innej krainy,
zostaw w pamięci synów, niech się nimi cieszę.
Nie daj myślami wracać w życiową ruinę,
pozwól dalej układać ludziom ckliwe wiersze.
Tyle złego już było, nie udźwignę więcej.

Bardzo serdecznie dziękuję wszystkim za komentarze! Wiersz oparty na faktach.

autor

julka56

Dodano: 2010-09-08 11:48:00

Ten wiersz przeczytano 768 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie