Odeszła jesień

Zdrapując barwy sennej jesieni
jelenie stado, wiewiórka rudym się mieni
jak na złość podskakują drzewa
szumiąc wiatrem złoty liść śpiewa
spadając leniwie na ziemne łoże
depresyjo, odejdź, nic ci nie pomoże
stary książę przechadza się ścieżką
spokojnieją konary ozdobione zawieszką
srebrno-czerwonej barwy , mordercy skryci
obserwują starca, książę jesienią się syci
krążąc zaułkami, wodne potwory powstają
oddając pokłony i jeźdźcową marą
nadzieja, wiara oddane gęsiego kroczą
oczy nie dowierzają, mary ludzi zaskoczą
stój książę blady, powiedzże poddanym
o jeźdźcu nad jeźdźce wybranym.
Oswobodziły się stare drzewce
od fałszu barwy złoto-prześmiewczej
z jesiennych nocy wyrastają chłodne wieczory
dzban barw opróżniał, umarły z zimna amory

autor

Slooniu

Napisany: 2010-11-07 Dodano: 2010-11-08 00:02:45

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie