Ogień

W swych pokojach śpią już dzieci
W snach ich przykrość nie nawiedzi
Również grzecznie śpią dorośli
Z życia swego tak radośni
I gdy chłód w nocy przychodzi
Ojciec do piwnicy schodzi
Gdzie rozpali drzewiec drętwy
By powrócić w snów odmęty.
Wraca idąc po cichutku
Nieświadomy następstw skutków.

Ogień żywioł destrukcyjny
Choć wydaje się niewinny
Przez człowieka wykradziony
Został nędznie splugawiony
Przez ludzkości czyn bezmyślny
Niesie ogień grzech nieczysty
Płomień pozostał piekielny
Pochłania w cierpień odmęty

O mój Boże! Co się stało
Nic tu z domu nie zostało
Co z rodziną co mieszkała?
Co dzień kościół odwiedzała
Gdzie pełni za życie wdzięczności
Oddawali oszczędności
Księżom co w szczerej podzięce
W boskie ich składali ręce
Lecz nie słuchał nasz wybawca,
Nie to co piekielny władca
I pochłonął dom tej nocy pięknej
Ogień z czeluści piekielnej.

autor

Wizus

Napisany: 2007-05-05 Dodano: 2007-05-06 02:14:51

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie