Ogień
DD dla istoty, której nie ma już na świecie, ale nadal znajduje się w moim sercu...
Kiedyś rozpalę w sobie ogień...
Będę płonąć, aż wygasnę.
Zostanie ze mnie pył.
Rozsypana po całym świecie!
Czas rozniesie moje szczątki;
Uniosę się i będę szybować,
Wpadnę do wody i popłynę,
Upadnę na ziemię i zakwitnę.
Poniesie mnie !
Może gdzieś zostanę,
Ale tylko na chwilę...
Komentarze (3)
Bardzo dobry wiersz, refleksyjny i mocno obrazowy.
Ujrzałem cie swoim wewnetrznym okiem wyobrażni jako
ten drobny szary pył noszony przez wiatr w
najróżniejsze zakątki ziemi. Wiersz mówi rónież o
przemijalności naszego istnienia; zostawiam ogromnego
plusa.
`Może gdzieś zostanę,
Ale tylko na chwilę...`
...
;((((((
Śliczny...
Podoba mi sie
Przemijalnosc to bujda
Duch wiersza tego dowodem
Grtauluje