Ogień wypali, scali

A czemuż a czemuś smok zieje ,
wczoraj ,dzisiaj ,ogniem , jutra powoju.
Kraków ,bruk gazet ,czytamy to na oścież .
Mocium panie , to teraz jak żagiel kotwica,

Składnia białej kartce , czcionkami
niebieskich kwiatów ,niezapominajki urody zapachów.
One to życie gronostaj kołnierzy.
biały listek ,powodzenia ,szkaplerz dziejów.

Niebieskie są róże, bławatki kuśnierzy,
futra jutra owoc ,brzoskwinie owocu.
Przyjdzie ten Koń trojlański zboże żyto miele
w nim rycerze podobni owsa ryżu miotła.

Nurt wiedzy ogień wypali spalony
w popiół i diament, wywieszka skroni.
Na niej widmo skarbonki, serce placu Wiosny ,
co sięga twoim wzrokiem, scalenia pióra krosna.

Podreptać by potrzeba wyczyścić buty z błota
szukać kija żmijki oka, ludów sosna.
Ona lekarstwem , szuka ogona foki
pluska w wodzie ,miłość szuka prezbiterium okna..

autor

kryst...

Napisany: 2021-07-14 Dodano: 2021-07-14 11:52:50

Ten wiersz przeczytano 580 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie