Ogniu Życia

Dla tej którą kocham, dla tej przez którą też cierpie, dla tej dla, której żyje...

Zimnym wiatrem owiana moja twarz
W purpurze zanurzone moje ręce
Ogniu życia, czy swe ciepło mnie dasz?

Stoję na dziedzińcu brukowanym z kości
Blaskiem przepełnione moje oczy zaraz już wyblakną
Rozpalona chłodem otchłań mojej złości
Goni mnie, a jej usta mojej śmierci smaku łakną
Me skrzydła czarne są teraz jak atramentu toń
Moja cera bledsza jest niż śnieg
Po mój miecz wyciągam poranioną dłoń
Abym jego mocą zwalczał każdy lęk

Czarnym deszczem splugawione moje ciało
W purpurze zanurzone moje serce
Ogniu życia, gdzie twe ciepło odleciało?

Stoje na urwisku brukowanym z złości
Blaskiem nocy przepełniona otchłań woła mnie
A za mną nieumarłych stado kości
Gonią mnie, aby odebrać wszystko co jest dobre
Skrzydła już nie zdolne abym w góre mógł się wzbić
Moje dłonie co raz słabiej zaciskają się
Ostrze mego miecze prosto w serce musze wbić
Aby w krainie umarłych odnaleźć cię

Czarną krwią poplamioa moja dusza
W purpurze zanurzone moje skrzydła
Ogniu życia, czemu twój płomień już się nie rusza?

To dla ciebie Axselko Kocham Cię...

autor

Espirone

Napisany: 2006-09-20 Dodano: 2006-09-20 00:49:23

Ten wiersz przeczytano 1261 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie