Ogrodnik i Róża

Jak co roku o tej porze stary ogrodnik do ogrodu szedł
By wśród śniegu lodu mrozu róże odszukać
Przemierzał zasypane alejki wbijał się stopami w śnieg
Az dotarł do miejsca gdzie latem ona kwitła

Odkopał odszukał podniósł przytulił piękny kwiat
Lecz życia w nim nie było umarła miłość dusza serce
Postanowił zabrać ją do siebie i barwy życia jej dać
Paletę kolorów szykował by szaty różane malować

Zabrał krople błękitu malował płatki kwiatu
Oddawał nim blask jej oczu najlepiej jak pamiętał
Wspomnienie beztroskich chwil pod błękitem nieba
Spokojnej głębi oceanu lekkości spokoju duszy

Zamaczał pędzel w kolejnej barwie życia
Zielenią spokoju kolejne szaty nanosił
Barwa miłości spływała po listkach jak poranna rosa
Aby znów miłość w niej się obudziła

Kolejna barwa wędruje na kwiat miłości
Jest nim różowy by nadać jej barwy młodości wdzięku
Sympatii przyjaźni oddania namiętności


I gdy przyszło mu czerwień malować przysiadł
Spojrzał na kwiat swej miłości płacząc
Nie mogąc ożywić gorącego płomienia miłości
Odstawił paletę niszcząc dzieło swej miłość

I co roku o tej samej porze
Stary ogrodnik szuka tej jedynej
Dając sobie szanse obudzenia w niej miłości
Bo miłość to nie tylko szczęście to łzy i ból

autor

jano73

Napisany: 2011-02-09 Dodano: 2011-02-09 00:05:32

Ten wiersz przeczytano 645 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie