Ogrody Karmelu

Rozkładam gałęzie obawy
suchymi liśćmi palców
wczepiam się w niebo
ptak trwożnej czerni
krąży nieproszony we
wszystkich snach moich –
nie mam złotej trąbki
żeby go przepłoszyć
czasem świetlny ognik na
grząskiej ze starości ziemi
(skórzane podeszwy, końskie kopyta,
czołgowe gąsienice – grudka po grudce)
wysuszy ciszą swoje skrzydła
i jasno się robi na okruszek czasu
patrzę wtedy na szklankę w
żałobie brązu po resztkach herbaty
przez jej cienkie szkło wpatruję się
w pejzaż dobrej – złej nowiny.

autor

leviatan33

Dodano: 2008-07-10 00:28:14

Ten wiersz przeczytano 553 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie