W ogrodzie

- Wiesz, Pluszowy - Smukła przyglądała mi się uważnie tym swoim zagadkowym spojrzeniem; trochę rozbawionym, trochę zamyślonym. Siedzieliśmy w ogrodzie, ubrani w ciepłe kurtki, bo mimo ostatnich promieni słońca ziąb pełzał zdradziecko. I właśnie zza kołnierza ciepłej kurtki Smukła ciągnęła jeden z tych swoich filozoficznych monologów, do których zdążyłem się już przyzwyczaić:
- Wiesz, miałam ci to właściwie wcześniej powiedzieć, ale Ty zawsze mi przerywasz w najmniej odpowiednim momencie ... no więc powiem teraz: lubię cię, Pluszowy -
Zakrztusiłem się grzańcem, którego popijaliśmy profilaktycznie, w celach wyłącznie zdrowotnych.
- Jak to, lubisz mnie -wydusiłem z siebie z wysiłkiem, powalony tym niezwykłym oświadczeniem.
- No tak, poza wszystkim lubię cię - ( położyła przy tym wyraźny nacisk na "poza wszystkim" ) - Czy nie wydaje ci się, że to fantastyczne? -
Wydało mi się fantastyczne, jak najbardziej. Bąknąłem więc coś, co mogło - przy dużej dozie wyobraźni - oznaczać entuzjazm, ale Smukła nie zwróciła na to najmniejszej uwagi.
- Bo widzisz, Pluszaku - wyjaśniała cierpliwie - czasami jest się z kimś, kocha się kogoś, ale nie zawsze lubi ... - zawiesiła głos, wyraźnie czekając na moją reakcję.
Cóż mogłem jej odpowiedzieć, skoro - poza wszystkim - naprawdę ją lubię?

A teraz myślę sobie, że powiedziała mi to głównie w tym celu, aby przemycić owo "poza wszystkim"...
I usłyszeć owo "poza wszystkim" ode mnie też...

autor

hallski

Dodano: 2012-02-12 06:25:02

Ten wiersz przeczytano 643 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Monolog Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie