Ojciec

z domu zaropiałych świtów
przez szpary w widokach na ulice
wydostaje się bezwonny chłód
świadek zbrodni na niedoszłych Bogach

zawdzięczane pod przymusem
doświadczenia nigdy nieodbyte
mszczą się na staraniach ojca
jak najdalej od krzepnących grobów

mury cuchną wspólnymi posiłkami
o czym dzieci nic nie wiedzą
byle tylko je uchronić
od uśmiechów pełnych słonej piany

pętla nieskończonej żeglugi
której nawet śmierć nie poluzuje
zbiera ciche żniwo wieczorami
fotografii nie sposób podpalić

autor

Lukash

Napisany: 2006-02-23 Dodano: 2006-02-24 00:00:48

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie