OKALECZONE MARZENIA...

Chyba jeszcze żaden wiersz tak mną nie wstrząsnął...
Fantastyczny, do joty prawdziwy... Chylę czoła przed
prawdą...
jeden plus to za mało...

I cóż mam powiedzieć, jak łezka płynie. Wzruszyłam
się Twoim wierszem , to znaczy wiersz pracuje.

Dziecięcy los. Wiersz pełen smutku, trwogi.Walka z
bezsilnością? Wiele pytań zadajemy sobie,na które bywa
że brakuje nam odpowiedzi.Dramaty ! czy do pokonania?
Niestety, długo jeszcze nie. Dreszcz emocji,smutek i
nostalgia przypływa po przeczytaniu tych słów.Czy
doprawdy nie można pominąć w tych walkach dzieci???

Nie wiem dlaczego, ale zawsze tak jest, że za błędy
dorosłych, płacą dzieci - niewinne
Istoty............... Pisząc ten komentarz,
płaczę....tak jak Ty, gdy drżącą ręką pisałeś ten
wiersz....prawda?

Wstrząsający Twój wiersz.

Dzieci jak kwiaty połamane
Bo ktoś rozpalił im firmament
Zatrzasnął drzwi, sprowadził burzę
Ich świat przegrodził wyższym murem
A my bezsilni, z dróg zgubionych
Płaczemy nocą …na ustroniu
Bo świat zapomniał, złamał prawo
Uczynił wojnę swą zabawą
A dzieci bożą latoroślą
Kiedy je zniszczysz ...nie odrosną

Wojny były, są i będą zawsze - ludzie nie zmądrzeją
nigdy, może kiedyś uda się im zniszczyć wszystko co
jest życiem - pesymistycznie, mrocznie? - taka prawda;
jedno pytanie: O jakim kraju autor pisze, wypadało by
podać w przypisie, "krajem kwitnącej pomarańczy"( nie
tylko wiśni) nazywana jest Japonia, czy o nią
chodziło, czy może o coś innego?

Wzruszający wiersz, "skrzydła ich maleństw popalone",
tragedia młodego życia i tragedia płaczących matek.
Kiedy ludzkość postawi tamę wojnie?!