Z okna mego widoki

Ranna rosa na drzewach osiadając
I swym zwinnym ruchem w dół spadając
Budzi cicho mój sad do życia
Przed całym dniem, mocy nabycia
Już i słońce powoli wstaje
Sił mieszkańcom sadu dodaje
Już i jabłoń ruszając rękami
Obrzuca ziemię rodnymi jabłkami
Których smak pieści me podniebienie
Sprawiając że czuję się jak w niebie
Dorodne grusze śliwki i inne owoce
Spadają w dół i stojąc na jednej nodze
Wołają i proszą bym stracił wodze
I zabrał je do zimnych lochów piwnicy
I w chłodny zimny dzionek
Wyciągnął je za ogonek
Raz ptaki w powietrzu skrzydłami machając
I donośnym głosem serenadę śpiewając
Spłoszyły zająca który na jednej nodze kicając
W pola pędem uciekał o świecie zapominając
Pies w kojcu niczym szalony warczy
A ja wołam – dość! Wystarczy!
Na niebie wirują kształtne obłoki
Takie są z okna mego widoki

autor

Piotr Bliźniakowski

Dodano: 2009-02-05 10:07:53

Ten wiersz przeczytano 984 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Obrazkowy Klimat Wesoły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie