Ołów w złoto

Wiośnie przez wielkie W, myślę.

Tam byliśmy, siam byliśmy
po czym się rozlecieliśmy

i tak patrząc na te fale
myśleliśmy: świat już wcale

nie rozrasta się w kosmosie
i nie leci siam po skosie,

tam zatem nie dotrze nawet
jeśli wdzieje ryży bawet

i jak mama pokołysze
biodrem. Rozchybocze ciszę

w karuzelny huśt niebiański
w zwariowany dygot pański

i przemieni ołów w złoto
potem rzeknie: "Lejże, słoto"...

Nie doleci, bo zatrzyma
się u wylotu komina

i, westchnąwszy z głębi piersi,
zrzuci korony z popiersi

powyrywa flagom tyczki
skończy spiski i potyczki

i rozpirzy wszystko w prochy
zgasi drogie papierochy

zbije szkło z bunkra pod łóżkiem
ochrzci platan "cud kwiatuszkiem"

nie doleci do bariery
nigdy więc nie będzie szczery

łut ułudy znów wypali
wciąż będziemy głupio mali.

autor

Mary Rose Hamilton.

Dodano: 2012-02-11 23:52:45

Ten wiersz przeczytano 619 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie