(ol)śnienie

maleńkie pachole rozpacze
szlochające w swych kojcach po zmroku
gałganem szmatki otulone szczelnie
w miejsce ramion matki.
śnię was nieustannie!
maleńkie szpetne trupki od wewnątrz
pozbawione adoracji wszelkiej
dźwięczycie jak cymbał
miedzią złoto-czerwoną brzmicie
kołysząc się w tańcu sierocym
nim ledwie rozpoczęte w was życie.
kakofonia miłości i nienawiści
uwięziona w świata ścianach
obojętnym jak zwykle obejmuje was gestem
i ta kontrolna lampka co natrętną diodą
w oczy ludzkości stale się wgapia...
czas klepsydry kolejne odmierza
piasku ubywa... coraz mniej i mniej
tylko cyferblaty zegarów
jakieś takie beznamiętne i niewzruszone
aż chciałoby się wrzasnąć do nich
czy nie widzicie jak strapiony wiek
w ruinę się obraca
a Król Świata za rogiem już stoi?!

autor

Katarzyn(k)a

Dodano: 2010-06-28 17:09:09

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie