On

On siedział i patrzył,
Nie mówił zbyt wiele.
O każdej godzinie widział blask, wdzięk.
Zdejmował kapelusz,
W ramach powitania, zawsze z tym uśmiechem.
Rozpoznawał ją w snach,
Szukał w blasku księżyca.
Zachowywał spokój, aby jej pomóc.

Dawał radość, gdy smutek zalewał jej serce,
Gdy ciemność okrywała zmęczoną twarz.
On ofiarował jej swą jasność.
Mówił z mądrością,
By dać odpowiedź na pytania-te najtrudniejsze.

Kochał bez żalu, smutku,
Bez zastanowienia –oddany.
Nigdy nie zwątpił, bo znał swój cel.
Gdy było gorzej, sprawiał, że było lepiej.
Gdy było głośniej, on się uciszał.
Gdy bolało, cierpiał z nią.
Dotrzymał obietnicy.
On kochał.

Jej śmierć przyszła nagle.
A on odważny, nie poddał się,
Tylko otworzył jej bramę.
Bramę do nieba.

autor

white butterfly

Napisany: 2008-03-11 Dodano: 2008-05-03 00:19:21

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie