ON

Wolność...
do życia, do wdzięczności!
Kiedy z nią przyszedł było jeszcze ciemno.
Radość jutra zasiał cicho maciejką.
Obudził mnie poranną mgłą i podał rękę.
Wtuliłam w Niego moją duszę.
Dnia uczył cierpliwie na nowo.
Już mogłam odpocząć.

Nie spodziewałam się.
Codzienność płynęła.
A On dał mi ciebie.
Wiosna zaczeła się zimą.
Rozkwitłam nieśmiało po ciepłej burzy.
Zachowując siebie dla siebie nie wiedziałeś, że zostałeś darowany.
Przyjęłam.
I nie czułam się winna.

Jesteś. Dobro zlęknione swoim powołaniem.
Pasjonat życia igrający ze śmiercią.
Dzikie serce co łka w poduszkę.
Piękno w zgrzebnej koszuli. Ty.
Z mozołem stąpamy objuczeni życiem.
Idę w swoją stronę machając ci radośnie.
Dziękuje, że byłeś.
Nie. Dziękuje, że będziesz na zawsze.

autor

jawi20

Napisany: 2004-05-25 Dodano: 2004-05-26 10:54:40

Ten wiersz przeczytano 810 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie