Ona...

Dla kawy, żeby smakowała zawsze tak gorzko...

Mały drewniany domek,
A w nim ja i Samotność
Na stole - kawa
Każdy jej łyk pogrąża mnie
W bezkresnej wodzie życia

Obok siedzi Ona
Jej wargi delikatnie pieszczą
Brzeg filiżanki
Nie wierzę w to jaka jest piękna

Mówię - nie odchodź

Czuję zimny powiem wiatru
Krzesło stoi już puste
Lecz brak filiżanki

Ona tu wróci,
Zawsze wraca...

Głowa ciężka
Bezwładnie opada na stół...

Dla filiżanki, do której przelewam myśli...

autor

blazej01

Napisany: 2006-07-31 Dodano: 2006-07-31 11:17:37

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie