opatrunek i blizny

Któregoś dnia dotknąłem ostrza
Gdy próbowałem wymazać twój obraz
Lecz krew zbyt szybko zaczęła płynąć
A wtedy obraz twój wydawał się być jeszcze bardziej widoczny
Zasypiając czułem pieczenie mojego zabliźnionego bólem kawałka skóry
Który wydawał się kiedyś tak powabny jak łuk twych bioder
Kiedy to spazmatyczne drgania przechodziły
Przez nasze spocone kłamstwem ciała
A potem to już tylko dym i uśmiechy, i poczucie spełnienia chwili
I myślałem sobie cóż warte jest życie moje??? – mała cząstka martwego świata
Popękana łza wystawiona na wietrze zaufania
Woń kłamstw, uczuć i pustki
Zapętlony...zasznurowany...rozebrany do naga
I tak płynęły myśli moje, wciąż dalej poprzez organy abstrakcji
Gdzie to nawet miłość jest prawdziwa
Gdzie nawet śmierć jest końcem
Mrok – postanowiłem przeczekać to wszystko
Przetrwać kryzys powagi
Nie śmiać się...nie uśmiechać...nie drgać i nie mrugać...
Postanowiłem nie oddychać
By żyć nadzieją – znalazłem wskazówki jak przywyknąć do duszącej zabawy w kata
Nie mogę zatrzeć śladów twojego tuszu
Wniknął pod skórę...przeżarł się przez korę
I rośnie, rozwija się
A może tak otruć korzenie???
Rozsypać...poskładać...zamknąć...i otworzyć
I tylko opatrunek i blizna
Teraz gdy dotykam ostrza krew już nie kapie
Czyżby krawędź stępiła się??? Na zrogowaciałym naskórku doświadczeń...
Krew się już zmroziła...ostrze pozostawiło rany...blizny będą widoczne
Kolejne do kolekcji cierpienia
A ja bawię się w nową grę
W grę zwaną zapomnieniem...

autor

Quicksand Jesus

Dodano: 2006-02-03 23:47:15

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie