Opowiadanie o obozach...

Jak to czytam to aż mi się płakać chce...

Tatuś zawsze bardzo późno wracał z pracy. Był porucznikiem Wojska Polskiego i uczył naszych żołnierzy jak się bić żeby wygonić Niemców z Polski. Był taki mądry i silny, a jaki odważny! Moja mamusia pracowała w kontrwywiadzie. Nie wiedziałam dokładnie co to znaczy ale brzmiało dość poważnie. Ona też na pewno miała odpowiedzialną pracę.Był sierpień, 1939 r.Było mi smutno bo kończyły się wakacje i znowu musiałam iść do szkoły. We wrześniu miałam pójść do 2 klasy podstawówki. Byłam już dużą dziewczynką!Pewnego wieczora tatuś powiedział:-Córeczko pamiętaj że bardzo cię z mamą kochamy i jeśli trzeba będzie, to oddamy za ciebie życie.Nie wiem dlaczego mi to mówił. Widocznie miał swoje powody...Tego samego dnia zadzwonił dzwonek do drzwi.-Ja otworzę mamusiu!- krzyknęłam. Pan do kogo? – zapytałam, speszona na widok uzbrojonego mężczyzny.On nie czekał na odpowiedź. Za nim weszło jeszcze dwóch innych. Aresztowali mnie, mojego tatusia i mamusię.Zaczęłam płakać, nie wiedziałam co się dzieje!-Mamusiu nie jesteś na mnie zła za to, że wpuściłam tego pana do domu? - zapytałam.-Nie kochanie, oni i tak by weszli. – odpowiedziała.Byłą bardzo zdenerwowana, próbowała to jakoś ukryć ale ja miałam już 7 lat! Byłam już dużą dziewczynką i wiedziałam że dzieje się coś niedobrego!Wyszliśmy na ulicę gdzie czekało na nas jakieś duże auto podobne do tego, które ma wujek Michał. Pomyślałam że siedzi w środku i zaraz się wszystko wyjaśni. Ale to nie był samochód wujka...
Pojechaliśmy na jakąś stację kolejową a stamtąd zabrali nas do jakiegoś dziwnego miasteczka z drewnianymi domkami, otoczonego kolczastym drutem. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam.-Tatusiu gdzie my jesteśmy? -Nie wiem córeczko, ale nie bój się jestem przy tobie. Gdy wysiedliśmy z pociągu stanęliśmy w bardzo długiej kolejce. Koło nas stała niska kobieta z małym chłopczykiem. Nagle podszedł do niej jakiś żołnierz z karabinem, mówił coś po niemiecku i pokazał tabliczkę z polskim napisem „Krematorium nr2”.(Byłam już dużą dziewczynką! Potrafiłam czytać!)Żołnierz zabrał chłopczyka ej pani, a ona zaczęła krzyczeć, rzuciła się na ziemię i uderzała w nią pięściami.
-Mamusiu co to jest krematorium i dlaczego ta pani tak krzyczy?-Cicho córeczko, proszę cię... bądź cichutko.Wtedy ten sam żołnierz podszedł do nas i wyciągnął tą samą tabliczkę. Mój tatuś natychmiast mnie zasłonił i łamanym niemieckim powiedział:-Weźcie mnie, ją zostawcie w spokoju!Pocałował mnie w czoło:-Wszystko będzie dobrze, nie martw się, pamiętaj kocham cię bardzo mocno.Po tych słowach poszedł w tą samą stronę co ten mały chłopczyk(chyba Antoś)przed chwilą.-Mamo co tatuś robi?-Idzie pracować. – usłyszałam.-Mamuś ty płaczesz! Nie bój się, tatuś mówił że wszystko będzie dobrze słyszałaś? On nigdy nie kłamie!
-Słyszałam słoneczko, będzie dobrze... na pewno.Niemcy kazali nam wejść do jakiegoś pomieszczenia i się rozebrać. Najpierw mieliśmy się umyć a później iść do dezynfekcji.W ciągu kilkunastu minut, w jednym pomieszczeniu znalazło się dużo mamuś i ich dzieci.Na suficie były prysznice. Czekaliśmy na wodę ale ona nie popłynęła...Widziałam jak jakiś wąsaty pan wrzucał puszkę z dziwnymi, niebieskimi pastylkami w środku. Po kilku minutach zaczęłam się dusić.-Mamusiu, piecze mnie w gardełku! Tak bardzo piecze! – mówiłam płacząc.-Zaraz przestanie słoneczko, zaraz przestanie...Faktycznie przestało...I nastała taka dziwna cisza...

To napisała moja koleżanka i postanowiłam tutaj to dać ... smutne ale prawdziwe :(

autor

DżiNa

Dodano: 2005-07-20 14:12:02

Ten wiersz przeczytano 676 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie