Opowieść o naszych sosnach

[13 zgł.]

Opowiem wam o naszych przyjaciółkach sosnach
najstarsza Władzia najwyższa dorodna piękność
dobrze pamięta wschody i zachody słońca
zapewne jeszcze z czasów króla Sobieskiego
mimo takiego wieku wciąż zdrowa i prosta.

Prześliczna Haneczka z nieodłączną siostrzyczką
Kasią pilnują przy starej bramie na podjazd
razem splecione jak w tańcu zawsze wesołe
chociaż kiedyś straciły swoją trzecią Siostrę
wiadomo wichury potrafią zniszczyć wszystko.

Małgosia młoda psotnica wciąż ma pstro w głowie
zrzuca szyszki na marchew pietruszkę w ogródku
ale kto by się oparł jej wdzięcznej urodzie
wciąż szumią szeleszczą z sąsiadką Walentynką
wieże strzeliste gałązek zielonych mrowie.

Drużyna wyrośniętych szykownych krasawic
Agatka Karolinka Franka w samym rogu
och dużo by mówić otoczyły dąbczaka
Piotrusia skubią go bawią strząsają liście
tyle lat nie boją się deszczów i błyskawic.

Słodkie dziewczyny rozsadziły się przy oknach
Kazia Beatka Monika czasem któraś z nich
zastuka gałązką w lufcik a wtedy wszystkie
śmieją się wniebogłosy na ten świetny kawał
ech sosenki to tak jakby ktoś szybę cmoknął.

Zosia i jej bliźniaczka Renatka pilnują
reszty towarzystwa Stefcię Elżunię Ewkę
nawet trochę dalej rosnące Bronkę Martę
głośno pozdrawiają przez płot wszystkich wędrowców
pieszych frunących spieszą się czy spacerują.

Helenkę zasadziliśmy wczoraj malutka
patrzy się rozgląda zdziwiona wszystkim wokół
za sto wiosen będzie też dorodna pachnąca
pełna żywicy szyszek a człowiek już dawno
przejdzie na drugą stronę gdzie trawa bielutka.

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2018-10-17 Dodano: 2018-10-17 09:01:10

Ten wiersz przeczytano 691 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie