Opuszczona wtrudnych chwilach...

moi "przyjaciele" chyba juz zapomnieli jak brzmi moj smiech...

Jestem czlowiekiem, osoba
tak mi mowiono od najmlodszuch lat
lecz czuje sie nie potrzebna
zdeptana i zapomniana przez swiat

O co w tym wszystkim chodzi?
gdzie jet ten sens naszego istnienia?
po co wlasciwie czlowiek sie rodzi
skoro i tak nie ma nic do powiedzenia?

Wszyscy wszystkich skreslaja
gdy tylko usmiechu na twarzy brak
czy stanac z nieszczesciem odwagi nie maja?
czy po prostu taki jest ten swiat?

Bo potrzebne jest nawet klamswo, pocieszenie
by czlowiek na przeciw z problemem mogl stanac
by to co zle i przykre stalo sie wspomnieniem
i moc zaczac zyc szczescie chwytajac

a jesli jest sie samemu
przez "prawdziwych przyjaciol" opuszczonym
to nic nie ma sensu
i pogrzebowe zaczynaja bic dzwony...

autor

pcheelka

Napisany: 2005-06-19 Dodano: 2005-06-19 14:14:19

Ten wiersz przeczytano 680 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie