Orka na ugorze

:)))

Świetne :)))
Brawo!

Wiersz pełen ironii i autoironii, opowiadający o
trudnościach życia codziennego poety, który stara się
pogodzić swoje pasje z wymogami rzeczywistości,
zwracając uwagę na absurdalność sytuacji i kontrasty
między wyobrażeniami a realnymi zadaniami dnia
codziennego.
(+)
P.S. Nie mam w zwyczaju obrażać się na komentarze. Po
cichu wyciągam wnioski. Zgadzam się, że to forum dla
pochlebców i sam wpadłem w tę konwencję. Będę robił
swoje do 15 marca. Jeśli BEJ pozostanie to zmienię
front i zacznę bardziej doceniać jakość.

:)))

Super, ironia, poczucie humoru i skromność. Pozdrawiam

Tak to bywa już bywa. Z podobaniem wiersz. Pozdrawiam
serdecznie

Dość ironicznie traktujesz siebie. Uważam, że masz moc
sił witalnych i mentalnych. Ślę moc radosnych
pozdrowień i uśmiechów:)

Lariso, zmieniłem klimat na ironiczny. Przyznam się,
że nigdy nie zwracałem uwagi na te didaskalia, zarówno
u siebie, jak i u innych.
Dziękuję Wszystkim za słowo i obecność. :):)

Puenta podkreśla głęboką refleksję nad naturą i
źródłami poezji... w tle przekorna ironia, ale i
głębokie zastanowienie.

Dla mnie to doskonały wiersz, ale w klimacie
ironicznym, nie bardzo pasuje mi tutaj melancholia.

Peel ma poczucie dystansu do sztuki miłości i sztuki
poezji rymowanej, oceniając swoje możliwości z
przymrużeniem oka...

Sam tytuł wiersza w odniesieniu do treści wnosi już
zamierzone zwątpienie w sens obu sztuk.

Powtórzę jeszcze raz, że wiersz jest doskonały!

Serdecznie pozdrawiam

Wiem co to kierat, ugor... wiem to, ze
trzeba 'odchwascis' i obsiac zbozem.
I o mloceniu, tez wiem co nieco,
ziarno zostaje, plewy uleca.
Tu siejesz, mlocisz i kazdy zna Cie,
wiec jeszcze dlugo zostan w kieracie.

Wiersz do zachwytow, Arku.
Pozdrawiam serdecznie. :)

Na szczęście ja nie jestem uzależniony od rymów... Ani
od bieli. Po prostu bardzo lubię, ale przeżyję bez
poezji. Może jakiś tam delikatny zespolik odstawienny
;-) ;-) Za to bez prozy - ani rusz :)

Kolejny Twój świetny wiersz (zresztą innych nie
piszesz) i znajduję w nim trochę ironii i autoironii,
co, o dziwo, w żaden sposób nie gryzie się z klimatem
melancholijnym :) I to też jest sztuka!
Oczywiście, dwa pierwsze wersy drugiej strofy traktuję
bardzo poważnie, bo i sam... No, wystarczy.

Pozdrowionka, Arku :)

Renatko, dziękuję :):)

Skromność przez Ciebie przemawia i może dlatego nie
doceniasz sam siebie ale na pewno robią to Czytelnicy
:)
Jeśli na ugorze wyrastają takie wiersze jak Twoje to
chapeau bas! :)
Tylko największych stać na dystans do siebie z takim
poczuciem humoru :)

Poezja już ma tę moc uwodzenia i pokusę w sobie
zawiera.
Pozdrawiam pięknie ;-)