Osaczona

W stylu retro miała okulary i dlatego wołali na nią Katalina.

To dla Ciebie wymiotuję do wewnątrz.
Żółć, krew i czarny, gorzki płyn
Zastępujący moje obrzydzenie.
Mam w brzuchu ołowianego żołnierzyka
i stos szarych niedopałków.
No i jeszcze pukiel srebrnych włosów.
Kochanie,
Kiedy tak składasz swoje ręce do modlitwy
przypominasz mechanika.
Tego, który nie potrafi używać słów.
I wiesz nawet mi smutno,
Gdy tak szorujesz dłonie do krwi.
Bezsens natręctw.
Trzy dziewiątki na dwóch sercach
I sztuczne kwiaty na prawdziwych grobach.
A ja?
Cóż, zapadam się w sobie.
Podkrążona i znienawidzona.
Niech ktoś zadzwoni po karetkę.
Bo zabiło mnie audiotele i nagrody pocieszenia.
A Jezus namalował mnie w wolnych chwilach.
Pomiędzy ukrzyżowaniami.

teraz wiem, że ciała w plastelinie giną dzisiaj przez niedawnego Mesjasza.

autor

tobi_vail

Dodano: 2006-11-19 15:48:10

Ten wiersz przeczytano 389 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie