ostatni pęcherzyk życia

a uśmiech jakby wciąż żywy...


W tej mokrej tafli ,
srebrzysto zatopionej w nocy,
z sercem odbicia....
widzę ślepia mej duszy.

Muskając palcem ten chłód krystaliczny..
Nie wiem co mnie czeka.
Gnębię swoje „ja”...
...Nie daj się....
szeptają spróchniałe konary..
A ja zatapiam się w nią....
Pojąc me zmysły..

Swobodnym oddechem dławię strach,
Rozdrapuje rany...
Opadam tracąc grunt..
Delikatnie miotam wzrokiem po tafli odwrocie..
Noc spogląda na mnie tysiącami oczu..

Ja już nie patrzę ,
Gorący ziąb.. przysłania mi wzrok..
Jedynie dusza mnie prowadzi w głębię totalną...
Najpierw stopy..
Potem dłonie..
Strach....
A na końcu ostatni pęcherzyk życia ,

autor

kochu

Napisany: 2005-03-05 Dodano: 2005-03-21 14:28:06

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie