Ostatni pocałunek

Ostatni raz przytul mnie mocno tak by zatrzymać w ramionach czas,
Ustami znajdź usta me nic niemów ja otrę twą spadającą łzę. Cicho wtedy będzie tylko my i świat twardej rzeczywistości na grobie biały kwiat.
I tak w siebie wtuleni z sercem na pół podzieleni pójdziemy aleją liści spadających,
Na groby tych zapomnianych i zniczy płonących.
I smutek będzie i prawda tam będzie, młodzi i starzy i ci życie rozumiejący.
I ksiądz pobłogosławi, świętego w zastępy aniołów wysławi,
I powiedzą amen sumień żywych istnienia, ręce składając do wspólnego pacierza.
I dalej pójdziemy przez bramę z kochanych kości odkutą
Depcząc kamienie skrwawione ich pokutą.
Za dumę za jej brak za grzechy świata własnych lat.
I czegóż więcej nam jeszcze potrzeba tylko miłości i chleba.

autor

Szczensciarz

Dodano: 2004-11-04 22:49:31

Ten wiersz przeczytano 786 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie