Ostrów
nabieram dłońmi twoją twarz z jeziora
patrząc na napiętą wiatrem sukienkę
jak odpływa falując w podmuchach wiatru
niczym koronkowe zasłony
wyrwanych na oścież okien
mojej duszy
przedwczesny toast na łódce
zgasił złote flo na naszym niebie
zrzucając pomięty grad krepowych łez
ubranych w wodorostowe ogony komet
zaklinowane śruby naszego czasu
zamilkły na siedem chudych lat
wśród złowróżbnie sterczących wioseł
obdartych z ostatnich desek ratunku
przywodzących na myśl
średniowieczne pale katusz
lub niedokończone krzyże nad mogiłą
naszej miłości
i tylko garść wspomnień jak kępa tataraku
uczepiona korzeniami miejsca narodzin
piętrzy się nad wodą dumnie
doczekawszy zmartwychwstania
rozsypuje uśpione siewki naszych dni
by wydały swój wymarzony owoc
Grusana
Komentarze (21)
Dziękuję Wam..są takie piekne miejsca i wspomnienia.
Nigdy nie gasną.
Witaj Grusano.
Często wracamy do wspomnień, by je ożywić, chociaż na
chwilę przenieść się, w tamten miniony czas.
Piękny wiersz, pięknie wyrażony słowem, poetyckim.:)
Pozdrawiam ciepło.;)
Z przyjemnością czytałam, piękne metafory. Pozdrawiam
serdecznie:)
Piękność we wspomnieniowych metaforach...byłam z Tobą
, widziałam , poczułam, serdeczności zostawiam :)
Mnie też zachwycił ten wiersz.
jak Ty pięknie wspominasz