Oswajanie

Wyrysowałem planetę
parabolą konturów
pod palcami
otwiera się wnętrze
ziarnistych grudek bieli

czekam na ten kształt od dawna
nagła ostrość widzenia
popłynie w skórze
mrowienie impulsów
a do nadziei
do nadziei jeszcze dojdziemy
bladym truchłem

mówili
-spójrz na to z innej strony-
zobaczyłem
pośród meandrów róż
nieskończoność postaci
które mogły być mną
zostawiłem je
umarły
w witrażach kwiatów

barwnik w oczodołach
rozlał się na białość
teraz mogę
jedynie wdychać
twe ciało liliowe

duszę mam
metalicznie zimną
ścięła krew
a w ciemny mózg
wtłacza się
brud myśli

ale cieplej
pamiętam chwile
gdy się kochaliśmy
oswajałaś otchłań serca
byłaś dla mnie czułością
chyba tylko wtedy
potrafiłem
czuć w sobie człowieka

autor

Alcolumb

Dodano: 2006-05-05 14:24:04

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie