Otchłań
Rano wyruszam w świat
Po koszmarnej nocy
Pozostały rany
Przemierzam lądy
Przepływam oceany
I gdziekolwiek bym nie był
Jest cierpienie ludzi
Wojny pełne krwi
Wzrok co nienawidzi
Uśmiech co kpi
Wieczorem wracam do domu
Po koszmernym dniu
Pozostał lęk
Zapadam w ciszę
Dogasam dźwięk
I cokolwiek bym nie śnił
Jest cierpienie moje
Jak umierający kwiat
Aż na koniec zawsze
Spalam cały ten świat
By rano nie było już dokąd iść
autor
baltazaR
Dodano: 2008-07-14 20:01:13
Ten wiersz przeczytano 749 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Tak, wiersz dobry moim zdaniem, temat nam nieobcy a
sposób przedstawienia go subtelny, szczery. Wiersz nie
"opływa" w metafory i dobrze. A najbardziej spodobał
mnie się ostatni wers.. Bolesna prawda ale dobrze, że
podmiot liryczny nie jest obojętny na to co widzi.
No może i dzwięk się wycisza, ale w wierszu można użyć
innych sformułowań...a treść wiersza- ciekawa...
Mam pewne zastrzeżenia co do podziału wersów –
lepiej mi się widzi podział 1-4-1-4-1-4-1-4-1. Ale to
szczegół...Nie rozumiem tylko określenia
„Dogasam dźwięk”. Może to tylko literówka
i powinno być” Dogaszam dźwięk”. Ale z
drugiej strony dogaszać to doprowadzić gaszenie do
końca. Dźwięk raczej się wycisza...