Otoczeni Cegłą

Długością oddechu ,od siebie oddaleni
Stłoczeni niepewnością, nie brakiem przestrzeni

Odnajdując bliskich ,choć ich nie zgubili
Jeno tylko z oczu w żarze potracili

Widmo jej sweterka i widmo jej wstążki
Skwierk zeżartych powłok, przywdzianych w prążki

J usteczka blade, jeszcze bledsze rączki
Blask obrączek ślubnych-świetliste zajączki

No i szepty wszędzie, głuszone szeptami
Widmo łez – nie łzy zaś ! Wsiąkające w granit

Osmoloną cegłą , pną się więc ku górze
Maskowani pyłem w przerażenia chmurze

Lecz na nich już czekają, tak stojąc na niebie
Każdy rzecze swemu- przyszedłem po Ciebie!

I bez słów nieczystych,zbędnych i pokrętnych
Rzekli jeszcze tylko – Przyjdziemy po następnych

autor

Przemysław Wojno

Napisany: 2006-11-13 Dodano: 2006-11-13 09:46:40

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie