Już nie boli...

Wina zawsze leży po środku...?

…I byłaś mi żoną, choć nam nie święcili
Zostałaś wspomnieniem konającej chwili
Moją lokatorką , jak w ciele tak w duchu
Rozprysło to czym byłaś na milion odruchów…

Byłaś mi kolorem w czarno-białych zdjęciach
Odpowiedzią i sensem w zbyt trudnych pojęciach
Widziałem Cię w przyszłości a widzę w przeszłości
Ogrom cierpień dla mnie…Dla niego ...radości

Byłaś wreszcie wzorem miłości i szacunkiem
Jedynym (pewnie w kpinie ) od Boga podarunkiem
Tak śmiesznie zasypiałaś mną opatulona
Teraz on przy tobie …Ty przy nim skulona

I gdy tyłem do Ciebie egoizmem zaśnie
Wiedz – zgaszone nie zapłonie … a cisza nie wrzaśnie
I jedno tylko jeszcze świadomość mą kłuje …
Czy los za Ciebie przeklnę , czy mu podziękuję…

autor

Przemysław Wojno

Napisany: 2006-11-16 Dodano: 2006-11-21 08:51:33

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie