To już dziewięć lat ?

Jak między nami – powiedzcie mi ludzie?
Jak rzesz żyć w czystości, kiedy siedzisz w brudzie?
Pewnie to dziwne, cóż tak tylko pytałem
Ale nie bez celu – otóż cel swój miałem…

A więc do rzeczy – sprawa tyczy tego
Iż kocham pewną panią i nie chcę nic złego
Zrobić właśnie tej pani, o której wspomniałem
Aczkolwiek jednej ważnej rzeczy dodać zapomniałem

To moja żona!

Hm… - nie róbcie takiej miny!
Oto cali ludzie – nie wiedzą, o co chodzi a już krzyczą winny!
Ale na poważnie _- jak mam żyć z Aniołem,
Ona płynie wysoko –ja zaś brykam dołem

Nie jestem godzien tej pani
Choć kocham ją (można powiedzieć) – szalenie!!!
Jednakże miłość to nie wszystko
I prawdą malowane to zacne powiedzenie

Ale co zrobić? – odejść nie odejdę
… zostać – jakby łaska…
Razem: życie beczka prochu
Ona to zapałka ja natomiast draska!

Nagle BUM!

Tylko szczerze! – tak pomyśleliście?
No to coś wam powiem- się pomyliliście!
No bo moja żona, gatunek wymarły
Coś ją do mnie ciągnie jak do złota karły

I niech sobie panowie uwielbiają lepsze?
Ja tam najnormalniej innej pani nie chcę

autor

Przemysław Wojno

Napisany: 2000-05-12 Dodano: 2006-11-11 14:04:29

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie