Paciorkiem łez

W chłodnych pocałunkach świtania
sekundy wilgotniejącej beznadziei
na spękanych ustach wyczekiwania
w kropelkach żalu znikają po kolei

W szeptach księżyca srebrną strugą
nawykowym snem płyniesz powoli
chciwe nadzieje za powieką puchną
spadając z urwiska skalistej niedoli

W nadwrażliwości zapachu poranka
niedotykalny brzeg Twojej miłości
otulony woalem milczącego trwania
całe moje serce tęsknotami obszył

W niemym wrzasku rozdartych wiar
zboczem nicości me życie się toczy
w oczach wezbrał nieutulony strach
i paciorkiem łez po policzku kroczy

autor

Patryk-Piotr

Dodano: 2007-01-13 00:32:35

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 71

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie