Pamiatki po sobie

Krwawią kwiaty bezwonne
W chłodnym odbiciu lustra lat
Zbyt mało wiesz o sobie...
A niebo łzawi swój błękit

Topielczych wiatrów powiew
Jak skalpel rozcina skronie
Zbyt mało wiesz o sobie...
A ziemia szybko znika spod stóp

Zabijam czas-delikatnie
Staram się nie ranić.
Gdy wszystko spada bezwładnie
Chcąc się gdzieś oddalić
Lecz pamięć to lustro
-Przekleństwo samo w sobie
Bezsenność myśli
Zamknięta w jeden oddech.

autor

KATolik

Napisany: 2005-03-10 Dodano: 2005-11-29 13:46:03

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie