Pamięć snów

Co wieczór wydłużone cienie
wędrują po ścianach
Zataczają kręgi w mojej pustelni
Słońce ucieka przed mrozem
Twarze ludzi szarzeją i podążają za bólem
Ziemia znów zgnije w nocy
ukryje swoje piękno
w głębinie ciemności
Pozostanie tam do rana
pulsujące, żywe
dostrzegalne tylko przez ludzi o ślepych ciałach
bo zasypane kryształy nie przestają się mienić

Zaczynam wspinaczkę ku górze
do słońca
ukrytego za chmurą sterowca
oślepiony przez jasne odbicie
w kopule wieży
Ścigam pociągiem i biegnę torami
Przechodzę przez opustoszałe pasaże
i szukam wehikułu
aby dogonić czas

Gdy budzę się dostrzegam znów tylko ciemność
ciągle tą samą
Wędrówka jest złudzeniem
Światło świeci jedynie w snach

…czerwiec 2000…

autor

Cabal

Napisany: 2000-06-10 Dodano: 2008-05-29 14:31:17

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie