partia szachowa

O moim nauczycielu fizyki, prof Wandzlau, mistrz nauk tajemnych i gry w szachy.

Poproszono kiedyś Wandzlaua o partię szachową,
Ten się zali uśmiechnął, kwinął dwakroć głową,
I tak rzecze: Widzę, że chęc zdobywców serca wasze rusza
Tedy więc do starcia rwie się moja dusza

Wnet też rozpoczęto pojedynek nowy
Z jednej strony: waść Wandzlau, z drugiej - siedmiu głowy
Arcymistrzów szachowych w wieku każdym prawie
Pierwsze im ruchy płyną na zabawie

Śmieją się, mrugają, nie widzą obawy
Aż tu nagle padł laufr z króla bliskiej obstawy
Trwoga ich schwyciła, lecz było za późno
Przepadł koń wespół z wieżą, rozstawione próżno

Poty ich opadły, gdy do szacha doszło
Trzy piony z zaplecza śmierć szybką poniosło
Próbowali ataku, na nic się to zdało
Ukorzyłą się ich dama, przed Wandzlaua chwałą

Pyta jeden drugiego: Cóż czynić my mamy?
Wandzlau w odpowiedz damę puścił w tany
W jednej prawie turze padł laufr wespół z koniem
Których to królowa pchnęła w śmierci tonie

Z uśmiechem mistrz Wandzlau szach czyni ponownie
I tylko przez grzeczność padła wieża skromnie
Widząc to arcymistrze modlić się poczęli
Przepadła im w następstwie reszta pionów w bieli

Jeden król tylko pozostał, sam jak księżyc w nocy
Mędrcy znali prawdę: był w Wandzlaua mocy
On tylko obejrzał taktyk swoich plony
Zaśmiał się i odszedł - był bowiem znużony

autor

pope_11

Dodano: 2007-11-06 18:20:56

Ten wiersz przeczytano 352 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie