Pasterz niewolników

Lustra są pokryte mgłą, wydychaną machinalnie,
krótkowidze beznamiętnie w przemijanie się wgapiają.
A za murem z kości ofiar, spacerują Pany,
możesz im wyczyścić buty, gdy otworzą bramy.
Dzień za dniem w pokłonach, by nie stać się widzialnym,
kto naruszy kodeks Władców, przeznaczony do odstrzału.

Są dwa światy, nasze dzieła, pokrywają się brzegami,
niewolnicy płaczą w kącie. Pany plują w twarz z pogardą.
Każdy chce być kimś, bo nikt nie chce być nikim,
zarzynają się dokoła. Piąty bieg kryzysu.
Boli mnie to, więc wycieram łzy chusteczką,
czerwień kapie na podłogę. Gdzie ja jestem Boże? Gdzie ten Raj na ziemi?

Pieniądz, jak narkotyk, zmienił człowieka w chodzące ścierwo,
nie ma dziś już ideałów. Nie ma wartości, ponad potęgę monety.
Kto nie zdzierży prawdy, nie zasłuży na szacunek,
kto przełknie, żył będzie. I w ryj z lakierowanego buta.

Jeśli ci się zdaje, że ten Pan zza biurka ciekaw jest Twych wczasów,
napluj sobie sam oblicze. On ma gdzieś brudasów.
Jeśli myślisz, że w tych Panach, tli się jeszcze człowieczeństwo,
Spytam: Kto ci zaszył oczy dratwą? Kto zakazał myśleć dziecko?

Faszyzm? Tego mamy nadto bracie.
Profanacja boskich planów. Pany, władcy, uprawiacze.
Pełne pola warzyw, każde ma imię i życiorys,
Ale nic nie znaczy to dla Pana. Liczy się kosztorys.

Świat istnieje, jakim stworzył go Pasterz niewolników.
W klimatyzowanym biurze, moczy stopy w łzach swych pracowników.

autor

rebel

Napisany: 2010-07-14 Dodano: 2010-07-14 14:57:28

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie