Patrząc głębiej

Przestań już!
Złym słowem mnie nie zranisz.
Zbyt twardą skórą obrosłam.
Chodź bardzo próbujesz mnie stłamsić,
Już nie dam wziąć się pod obcas.
Toksycznie mnie chciałeś uwięzić,
Miłością nazywać cierpienie.
Szkoda tych lat zmarnowanych,
Już we mnie krzyczy Sumienie.
I Zdrowie też woła na pomoc,
Kuleję chodź zdoła wyzdrowieć.
Już serce wie co to miłość,
Zdołało sobie przypomnieć.

autor

paradoksalnie

Napisany: 2022-03-20 Dodano: 2022-03-20 20:55:29

Ten wiersz przeczytano 967 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie