Pełnia księżyca ucieczki

ostatnie widzenie
kiedy zapadam w mrok
ujrzę cię dziś ostatni raz
nie powiem nikomu gdzie się wybieram
powiem tylko że:
pewną bitwe trzeba stoczyć mi

żeby sobą być, sobą być...

ostatni oddech kiedy stajesz się mną
ostatni szept którego nie dosięgasz
ostatni szept którego nie słyszysz

kiedy w tą noc ostatni raz mnie zobaczysz

kiedy księżyc rzuci na nas czar
kiedy to ja choć przez chwile będe ważna
i wtedy pojmiesz że nie chcesz zostawić już nigdy mnie samej

księżyca blask tobie zostawie
piękny bukiet słów porzuce na podłodze

szepne- tak to już... dobranoc...
pomyśle wtedy już tylko o sobie

teraz staje się o kolejną jesień starsza
troche bletsza i milcząca
z wierszem z mimozą zasuszoną do szuflady
mężczyzny któremu nie wystarczam

chce szlochać jak dziecko mieć tak proste i piękne marzenia chce upaść w czasie płaczu i już nigdy nie powstać do momentu gdzy ktoś właściwy chwyci mnie wreszcie za ręke...

autor

sheenaz

Dodano: 2006-01-19 00:11:10

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie