Pewien aspekt melancholii

Stoisz na końcu drogi,
jakaś inna.
Wsłuchana w liści gwar, w powracający szept, nie wiadomo skąd, nie wiadomo,
dokąd.
Dojrzałe kwiaty przyciągają do siebie trzmiele
w złotych maskach.
Po trawach snuje się cień i ginie w otchłani nieba, w stosie ognistym,
jak słońce!

Dotykam drzewa, które jest o wiele starsze,
o wiele młodsze ode mnie,
widzące jaśniej dookolną przestrzeń.
Drzewo z wyrytym krzyżem na korze. Drzewo narodzin
i śmierci.

Ja, w łachmanach na nieznanej ziemi,
umęczony pragnieniem bez pragnienia, umęczony brakiem ciebie.
Słyszę wciąż powracający szept, nie wiadomo skąd, nie wiadomo,
dokąd.

Wzmaga się jesienny chłód.
Na końcu drogi liście rozgania wiatr…

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2013-11-11 Dodano: 2015-12-02 23:57:36

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie