phantasmagoria

w ogrodzie Temporii spacerują smoki
na każdym łuski szeleszczą rytmicznie
migoczą spojrzenia zastygłe na grzbietach
śnieżnych paladynów, pochłoniętych istnień

w zatoce wyznań płacze cicho jaspis
spośród mieszkańców kamienistej ścieżki
najmocniej przeżył rozstanie z feniksem
zabranym podmuchem w obszar mglistej sepii

strzygi na latarniach podgrzewają piołun
jaskrawe światło nie daje im usnąć
po nocnych obrzędach obcinają włosy
przędą z nich zaklęcia, tkają szare runo

wyrocznia w zagajniku poprawia makijaż
za chwilę wystąpi przed tajnym zgromadzeniem
druidzi w spokoju jedzą srebrny budyń
wiedźma na ławce ćwiczy nieistnienie

sowy snują bajki o feriach kolorów
pastelowych brązów, wytrawnych czerwieni
gdy z deszczu liści układały wróżby
czekając na otwarcie misteriów jesieni

od północy dał się słyszeć szelest niepokoju
jegomość w płaszczu zapalił pochodnie
- „każdy jej płomień spala jedno życie...!”
ogród zarechotał gardząc ludzkim ogniem

autor

Bielan

Dodano: 2008-08-23 18:04:37

Ten wiersz przeczytano 1026 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie