Piątego kwietnia roku 2004

Podniósłszy powiekę wylałem swój smutek,
szklana źrenica czytała Twe słowa
ponownie – rozumiem każdy Twój zamysł,
Twe myśli, Twą duszę, Twego serca marzenia.

Podniósłszy powiekę ujrzałem świat inny
- taki na zawsze w mych oczach zostanie;
świat, w którym tęsknię za Twoim głosem,
świat mi znajomy – gdzie sam jestem jak palec.

Bo wiedzieć Ci trzeba, że przez tę chwilę
w mym sercu zrodziła się nowa wiara;
To jedno spotkanie w pamięci wyryłem.
A dzisiaj końcem – Nadzieja skonała.

Otwarłszy źrenicę zalaną łzami
nie mogłem dojść barwy innej od szarej.
Po cichu jak wcześniej w kącie ukryty
marzyłem, śniłem, wzdychałem, płakałem.

Podniósłszy powiekę spuchniętą i twardą
płaszcz czarnoksięski ponownie przywdziałem;
w tamtej chwili, teraz i później...
zamknąwszy powiekę – wciąż Ciebie kochałem...

autor

Crimsoner

Napisany: 2004-04-05 Dodano: 2008-05-15 19:53:24

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie