Pięknego życia spragniona.

Usiąść na ławce wspomnień nieskończonych,
żyć dawnymi czasami, nie myśleć o przyszłości.
Z marzeniami płynąć nurtem rzek bajecznych,
z marzeniami na powiekach zasypiać.
W cudownym świecie, gdzie problemów nikt nie zna,
gdzie ciepły uśmiech to rzecz konieczna.
Wtem oczy otwarłaś istoto zmęczona,
pięknego życia tak bardzo spragniona.
Znowu rzeczywistość, tak bardzo się boisz.
Lecz nadzieję masz wielką, że zmęczenie ukoisz.

autor

poetica

Napisany: 2009-08-06 Dodano: 2009-08-06 12:50:47

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie