Pięknie mi milczysz

Tak pięknie milczysz...
w twym bezgłosie
zaklęte świata są peany
światłości bogów i natchnienia
bezdennych głębin oceany
bezkresny przestwór ubóstwienia...

***

Pięknie mi milczysz...
Błękitu atłas
i siwowłosych chmur firany
opiewa zorza słońc tysiąca
wschodząc naszymi uśmiechami

Pięknie mi milczysz...
Gwiazd potoki
wstydne swych bladych łysków sreber
rozpamiętują w nas uroki
i rozbudzają czuć potrzebę

by jeszcze słodziej milczeć wzajem
by pod złociejszym jeszcze niebem
upajać ciągle i na nowo
nienasyconą bliskość siebie

Topisz odbicia słów wezbranych
w obłaskawionym skrawku nieba
Tak pięknie milczysz mój kochany
Tak pięknie...więcej nic nie trzeba

Temu, który przenosi mnie dalej niż jestem...

autor

modraszka

Dodano: 2004-08-18 11:32:44

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie